Ήταν μία από τις ταινίες της χρονιάς. Χάρισε και στον Λεονάρντο ντι Κάπριο το πολυπόθητο Όσκαρ. Αυτό που σίγουρα άξιζε ήταν το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Θα το άξιζε ακόμα περισσότερο αν δεν είχε διάρκεια δύο ωρών για μία πλοκή που δεν είχε να δώσει κάτι το ξεχωριστό.
Διάλογοι που να καθηλώνουν; Μηδέν. Ανατροπή; Μηδέν.
Τι μου έμεινε από αυτή την ταινία; Ότι ο ντι Κάπριο κατάφερε να μπει μαζί με τον Mr Bean (Ρόουαν Άτκινσον) στην μικρή λίστα των ηθοποιών που η κορυφαία στιγμή στην καριέρα τους δεν είχε σχεδόν καθόλου λόγια.
Α, ναι, στην λίστα είναι και ο Ντάστιν Χόφμαν με τον “Άνθρωπο της Βροχής”.
Ένα πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η διαφορά δύο σκηνών που η λογική μου δεν μπορεί να την εξηγήσει.
Σε πρώτη φάση βλέπουμε την περιβόητη σκηνή με την αρκούδα. Με το κομπιούτερ που έπεσε το αποτέλεσμα ήταν άκρως ρεαλιστικό έως σοκαριστικό. Μία σκηνή που είχε, μάλιστα, αρκετά μεγάλη διάρκεια και δεν ήταν εμφανές κάποιο ψεγάδι, τουλάχιστον στο ανεκπαίδευτο μάτι.
Σε δεύτερη φάση και για λίγα μόλις δευτερόλεπτα βλέπουμε ένα κοπάδι από βίσονες που μοιάζουν λες κι έχει γίνει copy paste στο paint! Πώς το κατάφεραν αυτό ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω.
Πάμε τώρα στην υπόθεση. Ο Γκλας (ντι Κάπριο) αφού έχει τραυματιστεί από την αρκούδα, αιμορραγεί από το μισό του σώμα. Τον ράβουν πρόχειρα και οι πληγές μολύνονται. Ψήνεται στον πυρετό και όλοι οι σύντροφοι του θεωρούν ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Και όλα αυτά σε μια χιονισμένη περιοχή. Παρόλα αυτά ο Γκλας, αρχίζει να ανασταίνεται όταν τον αφήνουν μόνο του.
Ο Φίτζεραλντ, το ρεμάλι που τον άφησε να πεθάνει, φεύγοντας παίρνει και το όπλο του Γκλας. Τι να το κάνει άλλωστε ο ετοιμοθάνατος. Ωστόσο του αφήνει μπαρούτι το οποίο αποδεικνύεται και σωτήριο στην συνέχεια! Με ποια λογική πήρε το όπλο και άφησε το μπαρούτι; Ε; Με ποια;
Λίγο αργότερα, ο Γκλας καταφέρνει ακόμα και να ξεφύγει από ινδιάνους που τον κυνηγάνε βουτώντας σε ένα παγωμένο ποτάμι. Ναι, με πυρετό, με μολυσμένες πληγές, ανίκανος να περπατήσει καταφέρνει να κάνει κάτι που ούτε ένας αρτιμελής αθληταράς θα μπορούσε!
Ενδιαφέρον έχει και η… διατροφή του. Τoν βλέπουμε να τρώει το μεδούλι από ένα ψοφίμι, ωμό ψάρι που πιάνει με τα ταλαιπωρημένα χέρια χέρια του, ωμό βίσονα παρά το ότι δίπλα του έκαιγαν κάτι τεράστιες φωτιές.
Κι όλα αυτά για να βγει 2ωρη η ταινία;
Φυσικά το αποκορύφωμα έρχεται στο φινάλε. Αυτός ο τύπος του ήταν στο κατώφλι του θανάτου, με κομμάτια του στο στομάχι μιας αρκούδας, που έχει διανύσει χωρίς να μπορεί να περπατήσει χιονισμένα βουνά και λαγκάδια καταφέρνει να νικήσει σε μάχη σώμα με σώμα τον άνθρωπο που τον άφησε να πεθάνει και σκότωσε τον γιο του. Ένα τύπο που ήταν υγιέστατος, ξεκούραστος και φαγωμένος μιας και είχε φτάσει στο οχυρό πολύ νωρίτερα!
Εν κατακλείδι, το Revenant είναι μία εξαιρετική ταινία για να περάσεις ένα δίωρο αν η αμέσως καλύτερη επιλογή σου είναι να δεις το “Plan 9 From Outer Space” για δεύτερη φορά.