Όπως κάθε πιτσιρίκι έχει αναρωτηθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, «γιατί μαμά δεν υπάρχουν λευκοί καρχαρίες εδώ και το μόνο που βλέπω είναι κάτι μπαρμπούνια που μοιάζουν με τέρατα;».
Κι έτσι όσοι ονειρεύονται τα πελώρια σαρκοφάγα κτήνη να βολτάρουν αμέριμνα μέσα στις μεγάλες γυάλες μάλλον δεν θα τα δουν ποτέ. Όχι γιατί δεν θέλει ο άνθρωπος φυσικά, αλλά γιατί δεν θέλει ο καρχαρίας.
Σύμφωνα με την επιστήμη πάντα, έχουν υπάρξει αρκετές απόπειρες να περιληφθούν τα τέρατα της θάλασσας σε μεγάλα ενυδρεία του πλανήτη, μια προσπάθεια που ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του 1970. Ποιο το πρόβλημα τότε; Μα ότι όλοι μα όλοι οι καρχαρίες πέθαναν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αιχμαλωσίας.
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Όπως ξέρει καλά το ενυδρείο της Ακαδημίας Επιστημών της Καλιφόρνια ήδη από το 1984, «στις περισσότερες περιπτώσεις, θα μπορούσε να ειπωθεί πως όλοι αυτοί οι καρχαρίες άρχισαν να πεθαίνουν μόλις αιχμαλωτίστηκαν, με κάποιους απλώς να τους παίρνει περισσότερο από τους άλλους».
Ο Μεγάλος Λευκός ζει μόνο στην άγρια ομορφιά της ελευθερίας! Ο τύπος πρέπει να κολυμπά τεράστιες αποστάσεις κάθε μέρα για να αναπνέει απρόσκοπτα, κάτι που όσο να πεις διακυβεύεται όντας υποχρεωμένος να στριφογυρνά στο ενυδρείο.
Το 2004 μάλιστα, μιας και ο άνθρωπος προφανώς δεν μαθαίνει, καρχαρίας έσπασε το ρεκόρ επιβίωσης σε ενυδρείο, ζώντας λίγο περισσότερο από τις 16 ημέρες της προηγούμενης παγκόσμιας διάκρισης. Αλλά τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι, τι περιμένεις…