Εκεί που είχαμε την αίσθηση πώς ζούμε κάπου μεταξύ 90’ς και 00’ς (Survivor, τραγουδιστικά realities, Μεγάλο Παζάρι, Τροχός της Τύχης κλπ), αίφνης ανακαλύπτουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο 20 χρόνια πίσω αλλά καμιά 70αριά!
Τι “ποτς γένεν άτο;”; Τι “μα, μέχρι και το πρώτο τρένο του μετρό έφτασε στην Θεσσαλονίκη…”;
Μπορεί να ζούμε στην εποχή των smart συσκευών, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα μυαλά μας. Τουλάχιστον όχι κατά την εκτίμηση των πολιτικών. Ίσως φταίει το ότι εκείνοι, που άπαντες λένε ότι θέλουν να πάνε την χώρα μπροστά, είναι κολλημένοι στο παρελθόν. Ίσως φταίει το ότι δεν έχουν τίποτα νέο να δώσουν και προσφεύγουν σε φαντάσματα του παρελθόντος να να ισχυροποιήσουν την βάση τους.
Ό,τι και να συμβαίνει το γεγονός είναι ένα: ξαναζούμε (βασικά οι περισσότεροι ζούμε για πρώτη φορά, και όσοι το ξαναζούν παίζει να είναι με αλτσάιμερ) την εποχή του εμφυλίου. Δεξιοί και κομμουνιστές κάνουν σαν τα κοκόρια. Ποιος από τους δύο θα αναλάβει το κοτέτσι. Και οι υπόλοιποι, οι απλοί πολίτες, που δεν προσκυνάμε καμία κομματική σημαία, που είμαστε και η πλειοψηφία παίζουμε τον ρόλο της κότας.
Οι μεταφορές δεν είναι τυχαίες.
Δύο νοσταλγοί δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων, δύο παρανοϊκών ηγετών (και των πολιτικών απογόνων τους φυσικά).
Αμφότεροι προσπαθούν να μας πείσουν πρώτα ότι ο άλλος είναι ο κακός και μετά ότι οι ίδιοι είναι οι καλοί.
Σε μία εποχή που δεν υπάρχουν ιδεολογίες καθώς απέτυχαν γιατί κανείς δεν ήταν άξιος να τις εφαρμόσει όμορφα και τίμια στην πραγματικότητα, σε μία εποχή που θα έπρεπε να είμαστε πιο ώριμοι και να νοιαζόμαστε για τα ιδανικά (ζωή, ελευθερία, αξιοπρέπεια κλπ), οι ηγέτες αριστερών και δεξιών κομμάτων (αμφότεροι κοτσάρουν κι ένα “κέντρο” στην αρχή της λέξης γιατί άκρα είναι πολύ κοντά στον γκρεμό) μεταμορφώνονται σε Περίανδρο Πώποτα και φωνάζουν -ουσιαστικά- “εμπρός πίσω”. Πολύ πίσω. Εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40.
Μπορεί σήμερα να μην βγαίνουν όπλα, μπορεί να μην έχουμε βασανιστήρια αντιφρονούντων (και από τις δύο πλευρές), έχουμε όμως επιχείρηση φανατισμού.
Το έργο μπορούμε να το δούμε και ως κακογραμμένη κωμωδία. Όταν όμως βλέπουμε ότι υπάρχουν ψηφοφόροι που το παίρνουν στα σοβαρά τότε μεταμορφώνεται σε δράμα.