Ο άνθρωπος που μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ. Ο άνθρωπος που έγινε θρύλος. Ο άνθρωπος που σέρβιρε αμέτρητα “παστέλια” στα αντίπαλα καλάθια. Μοναδικός, υπεροπαδικός, με βλέμμα που σκότωνε πριν καν σουτάρει. Αυτός ο τύπος που έκανε βόλτα στον αέρα και όταν πια είχε βαρεθεί πέρναγε την μπάλα στο διχτάκι.
Όσοι τον προλάβαμε στα ντουζένια του, δεν μπορούμε να μην συγκινούμαστε βλέποντας τον να γίνεται ένα από τους 6 που δεν αγωνίστηκαν ποτέ στο ΝΒΑ αλλά κατάφεραν να μπουν στο Hall Of Fame.
Μεγάλη του μαγκιά το ότι ζήτησε να του απονέμει το βραβείο ένας άλλος θρύλος, ο Μπομπ Μάκαντου που του στέρησε την κατάκτηση του χρυσού στο final 4 όταν ο Νικ αγωνιζόταν με τον Άρη καθώς και τον τίτλο του MVP (ο Μάκαντου τότε έπαιζε στην Τρέισερ Μιλάνου). Έτσι ο “Γκάνγκστερ” έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα: την αξία της αναγνώρισης του αντιπάλου.
Τα επιτεύγματα του είναι εκπληκτικά:
Πάμε και για ένα Top 10
Και λίγη μαγεία ακόμα:
Κάποιοι λένε ότι την εποχή που έπαιζε ο Γκάλης δεν υπήρχαν οι σημερινές άμυνες. Έχει μια δόση αλήθειας αυτό. Ωστόσο ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει ένας παίχτης με τα χαρακτηριστικά του Νίκου. Το σχεδόν αλάνθαστο σουτ, η ικανότητα να περπατάει στον αέρα, το jump shoot, η ντρίπλα, το ταλέντο στο “καλάθι και φάουλ” που ο Νικ τα είχε στον υπέρτατο βαθμό, είναι χαρακτηριστικά που σπάνε οποιαδήποτε άμυνα, σε οποιαδήποτε εποχή.
Και στην τελική, ποιος μπορεί να πει ότι αν ο Νίκος, με τα ταλέντα του και τον μπασκετικό χαρακτήρα του, αν έπαιζε σήμερα δεν θα ήταν ακόμα καλύτερος απ’ ότι τότε;
Νίκο, σ’ ευχαριστούμε για όλα!
(και συγχώρεσε μας το μοντάζάκι)