Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι στις χειρότερες αλλά σε κάποιες από τις χειρότερες, μιας και δεν έχω δει όλες τις σειρές που βγήκαν από το 2015 μέχρι σήμερα.
Δεύτερον, δεν βλέπω ποτέ σειρές (ή και ταινίες) από την τηλεόραση. Να ναι καλά το internet. Χωρίς διακοπές για διαφημίσεις και παρακολούθηση την ώρα που έχω κέφι εγώ και όχι κάποιος διευθυντής προγράμματος. Άρα καλύτερη διάθεση και κρίση (προσωπική, φυσικά).
Πάμε να δούμε λοιπόν, τον χρόνο που θυσίασα σε κάποιες σειρές και κατέληξα να λέω “τι στον διάολο κάθομαι και βλέπω;”
The Bastard Executioner
Η λιγότερο χάλια. Η υπογραφή του δημιουργού του Sons of Anarchy, Kurt Sutter, ήταν εγγύηση. Η σειρά ήταν καλοστημένη και είχε αρκετό ενδιαφέρον στην αρχή. Τα χάλασε στο φινάλε που ήταν πολύ απότομο και χωρίς την φαντασία που υποσχόταν η αρχική πλοκή. Πιθανότατα έφταιγε η εντολή για πρόωρο κόψιμο καθώς θεωρήθηκε ότι είχε περισσότερο αίμα παρά πλοκή.
Επαναλαμβάνω, δεν είναι χάσιμο χρόνου αλλά μία απογοήτευση στο τέλος την αφήνει.
Stitchers
Μία ξανθούλα που δεν έχει αισθήματα και αίσθηση του χρόνου εξαιτίας εγκεφαλικής δυσλειτουργίας (μιλάμε για τον ορισμό του κρυόμ… της ψυχρής γκόμενας) συρράπτεται σε φρεσκοπεθαμένα πτώματα ώστε μέσα από τις αναμνήσεις τους να διαλευκανθεί το έγκλημα. Στην σειρά βέλπουμε ουσιαστικά τρία nerds και μία νυμφομανή να πιάνουν δολοφόνους και κάπου στο βάθος αχνοφαίνεται μία μεγάλη κυβερνητική συνωμοσία, που φυσικά στο τέλος αναμένεται να την γκρεμίσουν τρία nerds και μία νυμφομανής. Ρεαλιστικά πράγματα.
Supergirl
Αν οι κινηματουγραφικοί Supermen ήταν φλώροι (με εξαίρεση το Man of Steel) τότε η μεγαλύτερη ξαδέρφη του Καλ Ελ που όμως ήρθε πιο αργά στην Γη και κατέληξε να είναι μικρότερη του (διαγαλαξιακό WTF) είναι η απουσιολόγος που είχες στο γυμνάσιο χωρίς τα σπυράκια.
Σαν να κάνανε μία σειρά μόνο και μόνο γιατί η DC δεν πρέπει να μείνει πολύ πίσω στην τηλεοπτική παντοκρατορία της Marvel. Και τελικά έφτιαξαν μία σειρά για κοριτσάκια δημοτικού.
Tatau
Οι προθέσεις μάλλον ήταν αγνές αλλά το αποτέλεσμα παραστραβώνει. Το συνονθύλευμα τοπικού θρύλου με αστυνομικό θρίλερ, με μερικές δόσεις κληρονομικού χαρίσματος και όλα να περιστρέφονται γύρο από τατουάζ παραέπηξε την μαγιά. Ίσως γιατί δεν έδωσαν αρκετή fantasy αισθητική. Ήταν και μέγιστη αποτυχία ο πρωταγωνιστής. Κι όμως, η σειρά βλέπεται άνετα. Να είναι καλά τα μαγικά νησιά Κουκ όπου γυρίστηκε. Χαζεύεις με τον επίγειο αυτό παράδεισο και δεν σιχτιρίζεις για τον χρόνο που έχασες.
Agent X
Η παρουσία της Σάρον Στόουν θα έπρεπε να αποτελεί εγγύηση. Έλα όμως που μιλάμε για το μεγάλο fail. Αν αυτή η σειρά είχε κυκλοφορήσει στα 80s σήμερα θα την θεωρούσαν κλασική (όπως περίπου το Μαγκάιβερ). Αλλά για το επίπεδο των σημερινών τηλεοπτικών σειρών, η b class σκηνοθεσία, ειδικά στις σκηνές δράσης, δεν συγχωρείται. Και όταν το σενάριο είναι αφελές (σύνηθες φαινόμενο στις σειρές δράσης) και οι ηθοποιοί μέτριοι ή πολύ κακά καθοδηγούμενοι από τον σκηνοθέτη, τότε πάμε γι’ άλλα.
Κι αυτό το φούτερ με την κουκούλα που κοντεύει να γίνει ένα με το δέρμα του πρωταγωνιστή, σε κάνει να απορείς για το πώς έχει γίνει η κατανομή του μπάτζετ…