Ο μεγαλομανής και αρχαιόπληκτος δικτάτορας που θα ταίριαζε γάντι στη σημερινή Ελλάδα
[spider_facebook id=”1″]
Χουντικά «σταγονίδια», λάτρεις του απριλιανού καθεστώτος και λοιποί θιασώτες της ανελευθερίας και της καταπίεσης συσπειρωθείτε, τούτο το άρθρο είναι για σας.
Όσοι αναπολούν λοιπόν με δάκρυα στα μάτια το απριλιανό πραξικόπημα παραθέτουν συνήθως ως δικαιολογία τη λοβοτοτημένη πεποίθηση ότι με τη χούντα ήμασταν καλύτερα, ότι η γραφική δικτατορική τριανδρία ήταν αδαμάντινοι χαρακτήρες και άλλα τέτοια υπέροχα που με τη ζοφερή πραγματικότητα λίγη έως και καθόλου σχέση έχουν.
Είναι η πολιτική αφασία, η εντέχνως καλλιεργούμενη άγνοια και ο νους αμοιβάδας που επωάζουν το αβγό του φιδιού, ίσως και το γεγονός ότι η Μεταπολίτευση ποτέ δεν αποχουντοποίησε το έθνος, αφήνοντας την κοινωνία στον ζοφερό απόηχο της «Εθνοσωτηρίου».
Δεν μας ενδιαφέρουν όμως εδώ οι μικροαιτιάσεις για τη διαχρονική αγάπη του έλληνα φασίστα για το χουντοκαθεστώς, καθώς η δικτατορία των συνταγματαρχών μίλησε και μίλησε εύγλωττα με έργα πνοής για τον τόπο! Έφτιαξε σοκάκια, έφτιαξε λεωφόρους και αυτοκινητόδρομους φυσικά, αν κι εδώ εξαντλείται η θεάρεστη συνεισφορά της στο πατρώο γένος, εκτός κι αν συμπεριλάβουμε στα καλά τον βασανισμό των αντιφρονούντων, τη φίμωση του λόγου και τη νέα φαυλοκρατία που εγκαθίδρυσε στη θέση της παλιάς.
Τέλος πάντων, θα κατηγορηθούμε για δημοκρατική μεροληψία και δεν το θέλουμε, καθώς αυτό είναι ένα άρθρο διερευνητικό για τη θέση που θα μπορούσε να έχει σήμερα ο δικτάτορας που ήθελε προφανώς να γίνει χειρούργος αλλά κατέληξε στρατιωτικός…
Γιατί ήταν άρχοντας της ρεμούλας και της διαφθοράς
Σε περίπτωση που δεν τα μάθατε, ο ισχυρισμός περί της αλαβάστρινης τιμιότητας των συνταγματαρχών κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στη Μεταπολίτευση, τότε που ο Τύπος ήταν και πάλι ελεύθερος να διερευνήσει τα χρονικά των σφετεριστών της εξουσίας και να τους αποδώσει τα εύσημα για τη χρηστή διακυβέρνηση της «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως» που ρήμαξε τα δημόσια ταμεία. Κανείς εχέφρων δεν θα περίμενε εξάλλου να προβεί η προπαγανδιστική κρατική ραδιοτηλεόραση-όργανο του καθεστώτος σε αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα, ούτε φυσικά και ο συνεργαζόμενος ή φιμωμένος Τύπος, καθώς η λογοκρισία υπήρξε δρακόντεια και αποτελεσματική.
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, η Αντεπανάσταση του Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το παπαδοπουλικό σκάνδαλο με τα κρέατα ήδη από το 1974, κάτι που ξεχνούν οι νοσταλγοί της νοσηρής επταετίας. Επί τροχάδην και σε τίτλους, η διακυβέρνηση των συνταγματαρχών έμοιαζε πολύ στη κοινοβουλευτική «φαυλοκρατία» (ένας όρος που τόσο λάτρεψαν), επικινδύνως πολύ για να είμαστε ακριβείς: αύξησαν αμέσως τις απολαβές τους διπλασιάζοντας και βάλε τους υπουργικούς μισθούς, θέσπισαν από την πρώτη στιγμή τη ρήτρα περί αποζημίωσης «εκτός έδρας» και τακτοποίησαν τους ημέτερους πρωταίτιους αξιωματικούς με στεγαστικές διευκολύνσεις και άλλα προνόμια, θεσμοθετώντας παράλληλα την πολιτική τους ασυλία, καθώς σκέφτηκαν πως δικτάτορες είμαστε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα ανατραπούμε.
Οι ρυθμίσεις που πήραν κάνουν τις σημερινές συγκαλύψεις να μοιάζουν παιδιάστικα καμώματα, καθώς τα κουκουλώματα των ειδεχθών πράξεών τους τόσο με τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών όσο και η αυτόματη παραγραφή των εγκλημάτων τους στέκουν ορόσημα φαύλης διακυβέρνησης. Μετά βγήκαν στο φως τα «Μπαλόσημα» και η νέα φαυλοκρατία των συνταγματαρχών βάλθηκε να ξεπεράσει την πραξικοπηματικά καταλυμένη κοινοβουλευτική: ρουσφέτια, προσωπικές εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις και διορισμοί συγγενών και φίλων (τα αδέλφια του Παπαδόπουλου είναι εδώ το βαρύ πυροβολικό), μικρολοβιτούρες αλλά και μεγάλα εθνικά σκάνδαλα, όπως οι ανεξέλεγκτες και υπέρογκες δανειοδοτήσεις των ημετέρων, το κλείσιμο του χουντικού ματιού στον εφοπλιστικό κόσμο (Παπαδόπουλος υπέρ Ωνάση, μιας και διέμενε στη βίλα του Αρίστου στο Λαγονήσι, σεμνά και ταπεινά πάντα, και Μακαρέζος υπέρ Νιάρχου) και τους λοιπούς εγχώριους μεγιστάνες (όπως η παραχώρηση των διυλιστηρίων) και βέβαια οι μεγάλες «αναπτυξιακές συμβάσεις» (πάντα!), όπως ο πολύπαθος ΟΛΠ, η Siemens, η Litton, η σύμβαση Reynold’s και άλλα πολλά.
Ακόμα και το τυράκι της χουντικής επταετίας, οι διαβόητοι δρόμοι, υπογράφηκαν με επαχθείς για το Δημόσιο συμβάσεις (βλέπε Εγνατία Οδό), σε ένα πρωτοφανές γλεντοκόπι κατά του ελληνικού λαού. Ε, μη μου πείτε ότι δεν θα είχε θέση ο γκουρού της διαφθοράς στο σημερινό πολιτικό σκηνικό! Όλα κι όλα, ο Παπαδόπουλος ήξερε να φτιάχνει τους δικούς του, ήξερε όμως και να συγκαλύπτει, φιμώνοντας, λογοκρίνοντας και πραγματώνοντας τις απειλές του. Μεγάλος δάσκαλος της ρεμούλας, θα έκανε τα μεταπολιτευτικά κλωσσόπουλα να κρύβονται από ντροπή στο κοτέτσι τους…
Γιατί έκανε αχταρμά αρχαιοελληνικά στοιχεία και χριστιανισμό
Είναι γεγονός πως ο Παπαδόπουλος λάτρευε τον λαμπρό ελληνικό πολιτισμό εξίσου με το τρίπτυχο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» που ευαγγελίστηκε για τον τόπο, αν και μόνο αυτός ήξερε πώς συμβάδιζε το αρχαίο -και ειδωλολατρικό- πνεύμα αθάνατο με τον χριστιανισμό. Άνθρωπος απλός θα μου πείτε, δεν έβλεπε καμία εσωτερική αντίφαση, καμία ασυνέπεια μεταξύ Δωδεκαθεϊσμού και της θρησκείας που τόσο βάλθηκε να χαλάσει τα ιστορικά ίχνη των «Εθνικών».
Μέσα στην ιδεολογική σύγχυσή του λοιπόν, τη σχεδόν οντολογική, έστηνε στο Καλλιμάρμαρο αμίμητα θεάματα αρχαιοελληνικής εποποιίας με Σπαρτιάτες να πολεμούν τους Πέρσες και την ίδια στιγμή τσούγκριζε (ξύλινα;) αυγά με τα φανταράκια το Πάσχα. Το σκηνικό της εθνικής παραζάλης της «Εθνοσωτηρίου» συμπληρωνόταν με τον ανεκδιήγητο φολκλορισμό που αποθέωνε το κιτς, προσαρμόζοντας έτσι στα χαμηλά μέτρα τους το ένδοξο ελληνικό παρελθόν. Το ταλαίπωρο Παναθηναϊκό Στάδιο δυστύχησε να δει θρυλικά αντιαισθητικά δρώμενα στα οποία συνυπήρχαν σπαρτιατικές φάλαγγες, βυζαντινοί αυτοκράτορες, τσολιάδες, γιγαντιαίοι αστραφτεροί φοίνικες, ενώ στην άλλη άκρη του γηπέδου χόρευαν καλαματιανό και τσάμικο!
Κορυφαία εξάλλου στιγμή δεν ήταν οι λαϊκές φιέστες και τα εθνολεβέντικα πανηγύρια, αλλά το γεγονός ότι οι δικτάτορες θεωρούσαν το πραξικόπημά τους φυσική συνέχεια της εθνικής μας παλιγγενεσίας! Η «Επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν στην ομολογουμένως ιδιαίτερη συλλογιστική τους παρά η άμεση ολοκλήρωση του 1821, κάτι που θέλησαν να επισφραγίσουν με το λεγόμενο «Τάμα του Έθνους», έστω κι αν μετατράπηκε στο χαρακτηριστικότερο σκάνδαλό τους. Ναι, για τον Ναό του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια μιλάμε, αυτόν που εξήγγειλε ο Παπαδόπουλος ως εκπλήρωση του τάματος της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας (πού το ξέθαψαν τώρα αυτό!), ο οποίος μετατράπηκε φυσικά σε άλλο ένα ξάφρισμα των δημόσιων ταμείων. Ω ναι, το 90% του προϋπολογισμού φαγώθηκε πριν καν ετοιμαστεί η μακέτα του σύγχρονου θαύματος της επταετίας.
Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας, πως αυτή η ιδιόρρυθμη μείξη αρχαιοελληνικής λατρείας και χριστιανικής πίστης διαποτίζει πολλούς Νεοέλληνες και ο Παπαδόπουλος θα ήταν εδώ ο ιδανικός εκπρόσωπός τους. Ο άλλος -μπερδεμένος- εαυτός του καθενός μας δηλαδή, ο εξέχων απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και των Βυζαντινών. Όχι;
Γιατί είχε στενή επαφή με τον -δικό του- λαό
Ο Παπαδόπουλος είχε σιδερένια πυγμή, στιβαρή πολιτική βούληση και γνώριζε πώς να διαχειρίζεται τις κρίσεις χωρίς να αμφιταλαντεύεται, καθώς τα τανκς ήταν με τις μηχανές αναμμένες και ετοιμοπόλεμα ανά πάσα στιγμή. Όλα αυτά ξεπερνιόνταν μόνο από τη λαϊκή αμεσότητά του, καθώς ήταν εκεί για κάθε χουντογριούλα και φασιστοπαππούλη.
Δεν ήταν φυσικά ο πρώτος διδάξας, καθώς οι πολιτικοί ξέρουν από γεννησιμιού λες πώς να παρατάσσουν τους κομματικούς στρατούς τους, μόνο που ο Παπαδόπουλος, καθώς με διπλωματία καμία σχέση, το έκανε σχεδόν φυσικά. Απολάμβανε τόσο το να είναι ηγέτης (εντάξει, σφετεριστής, μην κολλάμε εκεί τώρα) και επειδή ακριβώς του έλειπε η λαϊκή βούληση, αντιστάθμιζε το γεγονός σφίγγοντας κάθε ανιδιοτελές χέρι που εκτεινόταν αυτοβούλως προς τη μεριά του. Φορούσε το πιο πλατύ του χαμόγελο και παρέδιδε σεμινάρια επικοινωνιολογίας και φτιαχτής απήχησης στα κοπάδια των άδολων πάντα χειροκροτητών του…
Γιατί κανείς δεν φορούσε το μαύρο γυαλί σαν τον Παπαδόπουλο
Είχε δεν είχε ήλιο, είτε μέρα ήταν είτε κατασκόταδο, το μαύρο γυαλί δεν έβγαινε ποτέ από τα μάτια του! Στιλιστικό είδωλο της εποχής, ένα σωστό celebrity μέσα στη σκοτεινιά του χαρακτήρα του, είχε πολλά να διδάξει σε όλα τα fashion addicted χιπστερόνια της εποχής μας για το πώς φοριέται το γυαλί. Και ήξερε φυσικά πώς να μην εισπράττει κακοήθεις αντιδράσεις και πικρόχολα σχόλια…
Γιατί ήταν μεγάλος χορευταράς
Πείτε μου ποιος χόρεψε καλύτερα τσάμικο και καλαματιανό από τον Παπαδόπουλο; Κι αν δεν είχε το μαύρο γυαλί να περιορίζει τα τσαλιμάκια του, οι χορευτικές του φιγούρες θα ήταν σήμερα σταθμοί στην παραδοσιακή μας μουσικοχορευτική κληρονομιά. Ευτυχώς που έχουμε τα Επίκαιρα της εποχής δηλαδή και μπορούμε να απολαύσουμε τόσο τον ίδιο όσο και τη γαλονάτη παρέα του να φέρνουν τις επιδέξιες γυροβολιές τους, σωστοί λεβέντες καθώς ήταν, ασορτί πάντα με τα τσολιαδάκια. Τι κωλοτούμπες, τι κρέμασμα απ’ το μαντίλι, τι περιστροφές και ψαλίδια στον αέρα, με συνοδεία του εθνικού μας «όπα» και μπαταριές στον αέρα. Μούρλια λέμε!
Κι επειδή ως λαός εκτιμάμε τον λεβέντη χορευτή (ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ζεμπεκιές του Ανδρέα και του υιού Γιώργου;), ο Παπαδόπουλος μας έβγαζε ασπροπρόσωπους. Για το έθνος ρε γαμώτο…
Το ’λεγε εξάλλου και το συρτό καλαματιανό που δημοκράτης συνθέτης έγραψε προς τιμή του: «Το λεν οι πετροπέρδικες, το λέει και τ’ αηδόνι / Ορέ Γιώργο Παπαδόπουλε / Για σένα μιλάει ο ντουνιάς για σένα καμαρώνει». Όπα!