Σε κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να λογιστεί κοινοβουλευτικό σεμινάριο, η Ζωή Κωνσταντοπούλου πήρε τον σπουδαίο δημοκρατικά αλλά άχαρο κοινωνικά ρόλο του προέδρου της Βουλής και τον απογείωσε σε επίπεδα Άννας Βίσση, της απόλυτης Ελληνίδας σταρ ντε.
Τα χαΐρια της τα απολαμβάνουμε και τα θαυμάζουμε, με τους βουλευτές της αντιπολίτευσης να την καταχειροκροτούν όταν τους αδειάζει την έδρα και να περιφέρονται κατόπιν στα πρωινά τηλεοπτικά μαγκαζίνο κατηγορώντας τη πως έκανε τον θεσμό τσίρκο. Και πως τους κατατρομοκρατεί φυσικά, παρά το γεγονός ότι είναι κοτζάμ άντρες και κοινοβουλευτικά σαφώς πιο έμπειροι και σκληρόπετσοι από την ίδια. Μέχρι και για bullying ακούσαμε να την κατηγορούν οι μπούληδες και βουτυρομπεμπέδες αντιπρόσωποι του έθνους!
Κι έτσι, μέσα από τα κλάματα των βουλευτών για την πρόεδρο Ζωίτσα, μπήκε στον δημόσιο λόγο για πρώτη ίσως φορά στη Μεταπολίτευση ο θεσμός του προέδρου της Βουλής. Πότε είχε ξανασχοληθεί το κακόμοιρο το πανελλήνιο με τον περίβλεπτο θεσμό του κοινοβουλευτικού βίου; Ποτέ μα ποτέ.
Η σοουγούμαν Κωνσταντοπούλου πήρε λοιπόν την ψηλότερη καρέκλα της Βουλής και την έκανε λαϊκό θέαμα. Αφήνοντας τις αξιολογικές κρίσεις κατά μέρος, περισσότερη πλάκα με τα κωμικοτραγικά τεκταινόμενα της Βουλής των Ελλήνων δεν έχουμε ξανασπάσει, καθώς η Κωνσταντοπούλου μετέτρεψε τον ναό της δημοκρατίας σε αλληλοσπαραγμό ριάλιτι που θα ζήλευε ακόμα και το Big Brother. Ή η Άσπα Τσίνα…
Το ερώτημα που συνάγεται λοιπόν αβίαστα είναι αν είναι πράγματι η απολύτως ακαταλληλότερη για τη θέση του προέδρου της Βουλής. Ποιος είναι ο ανταγωνισμός; Ας κάνουμε μια ανασκόπηση στους προσφάτως διατελέσαντες προέδρους και ας κρίνει ο καθείς κατά συνείδηση. Κατά συνείδηση λέμε…
Ευάγγελος Μεϊμαράκης (29/06/2012 – 05/02/2015)
Βύρων Πολύδωρας (18/05/2012 – 28/06/2012)
Φίλιππος Πετσάλνικος (15/10/2009 – 17/05/2012)
Δημήτριος Σιούφας (27/09/2007 – 14/10/2009)
Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα (19/03/2004 – 26/09/2007)
Και ο ρέκορντμαν Απόστολος Κακλαμάνης (22/10/1993 – 18/03/2004)
