Σήμερα κλείνουν έντεκα χρόνια από την ημέρα που ολοκληρώθηκε η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του βασιλιά των σπορ. Και, ω, τι έκπληξη, πραγματοποιήθηκε μία παρέα Ελλήνων που είτε αγωνίζονταν στο πρωτάθλημα της Ψωροκώσταινας, είτε σκούπιζαν πάγκους σε πιο εξελιγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Καθοδηγητής τους ήταν ένα σχεδόν συνταξιούχος τύπος από την καταραμένη χώρα που είχε γαμήσει ήδη δύο φορές την Ευρώπη κι ετοιμαζόταν για το τρίτο, οικονομικό αυτή τη φορά, χτύπημα.
Από πίσω τους ήταν κάπου 10 εκατ. Έλληνες, που πάνω στον ενθουσιασμό τους πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Με όλα τα προγνωστικά και την λογική εναντίων τους, από τον προημιτελικό ακόμα, κόντρα στον θρυλικό Ζιζού και την την παρέα των πρωταθλητών Ευρώπης, όλοι εμείς οι τρελοί Έλληνες, με άγνοια κινδύνου φωνάζαμε “Σήκωσέ το, το γαμημένο, δεν μπορώ να περιμένω” που για λόγους μιντιακής λογοκρισίας μετατράπηκε σε “τιμημένο”.
Η Ευρώπη γέλαγε μαζί μας. Χαμπάρι εμείς. Στην νιρβάνα μας.
Όλοι μαζί, ενωμένοι φωνάζαμε “Σήκωσέ το, το γαμημένο…” για να επιβεβαιώσουμε με το έτσι θέλω, ότι τα vibes μπορούν να ταξιδέψουν πάνω από τη Μεσόγειο, να πηδήξουν Ιταλία και Ισπανία και να κάνουν τους Δαυίδ του ποδοσφαίρου να γονατίζουν τους Γολιάθ.
Ακόμα και οι κατάρες μας, έπιασαν τότε. Ένα Τσέχο τρέμαμε στον ημιτελικό, ένα Τσέχο καταριόμασταν όλοι μαζί και μέσα σε λίγα λεπτά ο τιτανοτεράστιος Νέντβεντ έπεσε μόνος του, χτύπησε και αποσύρθηκε από τη μάχη.
Τόση δύναμη τα vibes ενός ολόκληρου λαού.
Και πριν τον τελικό με τους οικοδεσπότες; Μέχρι και ο Κωστάκης άφησε playstation και Μπαϊρακτάρη για να πάει να κάνει μέσα στο σπίτι του Πορτογάλου κλασική ελληνική καζούρα.
Τόσο σίγουροι όλοι μας. Τόσο ενωμένοι όλοι. Τόσο μακρυά από τις οπαδικές μικρότητες που μας χώριζαν.
Και το θαύμα έγινε.
Το σηκώσαμε το γαμημένο.
Ήμασταν όμως όλοι μαζί. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν μία παρέα “ξυπόλητων” για να μας ενώσει, να μας κάνει να πιστέψουμε.
Δευτέρα πρωί, ότι κι αν ψηφίσουμε, μας περιμένει μεγάλη πούτσα. Η μεγαλύτερη όμως θα είναι να φαγωθούμε μεταξύ μας. Γιατί είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι είμαστε ένας λαός ικανός για το μεγαλύτερο άθλο όταν είναι ενωμένος και ικανός για το χειρότερο όταν διχαζόμαστε.
Τώρα θα μου πεις “ρε μαλάκα, μπλέκεις ένα αθλητικό event με μία κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση;”.
Ναι φίλε, το κάνω. Γιατί ένα αθλητικό event είναι μικρογραφία της ευρύτερης ζωής. Αν έζησες το μεγαλείο του 2004, ξέρεις.
Και θέλω να το ξαναζήσω. Θέλω να ξαναφωνάξω για το “γαμημένο”. Για πολλά “γαμημένα”. Αλλά δεν μπορώ μόνος μου.
Πόσο γαμάτο θα ήταν, την επομένη του δημοψηφίσματος, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, να γίνει ένα νέο συλλαλητήριο με σύνθημα “Είμαστε Μαζί”.
Κι έτσι για το σπάσιμο να βροντοφωνάζουμε:
Ξανασήκωσε το, το γαμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω.