Με το Brexit και το ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούμε να κάνουμε δύο πράγματα: είτε να μεμψιμοιρούμε είτε να δούμε τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη και να διδαχτούμε κάτι.
Δυστυχώς, το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης έπαψε να υφίσταται από την στιγμή που μία χώρα μπήκε στην διαδικασία να σφετεριστεί τον ηγεμονικό ρόλο και να μετατρέψει τα κράτη σε οικονομικές επαρχίες της.
Μπαίνουμε σε ένα νέο μεσαίωνα όπου τα πεδία μάχης είναι τα χρηματιστήρια.
Αυτό δεν είναι καλό.
Το καλό είναι ότι μετά τον Μεσαίωνα ακολουθεί η Αναγέννηση.
Το θέμα είναι η διάρκεια του και πόσους νεκρούς θα αφήσει πίσω.
Μπορούμε, λοιπόν, να κλαίμε για την διάλυση της Ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας ή να δούμε τι οδήγησε σε αυτή ώστε να περάσουμε γρηγορότερα στην Αναγέννηση.
Δεν τα λέω εγώ. Η ιστορία τα έχει δείξει. Και δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Το γαμώτο της υπόθεσης είναι ότι σε κάθε κατάρρευση, τον σημαντικότερο αρνητικό ρόλο έχουν παίξει εκείνοι που ζουν πέρα από τον Ρήνο.