31 Δεκεμβρίου 1996 κάνει την εμφάνιση του το DIABLO I, τέσσερα χρόνια αργότερα μπαίνω στο τρυπακι να δω πως παίζεται και τι τρέχει με την πάρτη του.
Πορώνομαι και συνειδητοποιώ ότι έχει βγει το DIABLO II. Μαζί με το DIABLO μπαίνει στη ζωή μου ένας πωρωμένος μηχανόβιος παιχνιδοφάγος. Εδώ είμαστε σκέφτομαι. Στήνει δίκτυο στο σπίτι του ώστε να καιγόμαστε μαζί με τις ώρες. Ξεκινούσε το λιώσιμο παρέα με κουτάκια αναψυκτικά – γαριδάκια και άλλα καλούδια που πάνε χάρμα εν όσο παίζεις.. και φυσικά τα αγαπημένα πουράκια caprice.
Έπαιζα με βάρβαρο τη λεγόμενη Βαρβάρα μου της είχα ένα σφυρί two handed που ήταν τόσο βαρύ που δεν μπορούσε να κουνηθεί η τουμπανιάρα μου.
Και αφού περνούν τα χρόνια φτάνουμε στο Μάιο του 2012 και σκάει μύτη το DIABLO III έρωτας και οργασμός. Έχω στηθεί έξω από το κατάστημα που το είχα προ παραγγείλει σαν την Κιουρία. Μάλιστα είχα πάρει και άδεια από τη δουλειά την επομένη για να παίξω με την ησυχία μου (πόσο όργιο όμως! ή μάλλον είμαι μια μικρή θεότητα που λέει και μια gamer ψυχή).
Διαφορετικές πίστες, διαφορετικά skills – items – bosses – gear όλα τόσο όμορφα, γραφικά σαφώς καλύτερα από τα προηγούμενα δύο και οι χαρακτήρες όλοι τουμπανιάρηδες. Συνεχίζω να παίζω με τη Βαρβάρα μου αλλά πλέον της κάνει παρέα και ένας ωραιότατος (πιο άσχημος πεθαίνεις, θαρρείς πως έχει ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο) witch doctor με τα ωραιότατα του voodoo.
Δε θα τολμήσω να πω ότι είμαι gamer γιατί οι παίχτες οι δυνατοί θα με κοιτούν με μισό μάτι. Άλλωστε τα άτομα που με ξέρουν και παίζουν μαζί μου έχουν καταλάβει ότι ακόμα και το παιχνίδι με τρολάρει. Δε γίνεται να πηγαίνω με το χαρακτήρα μου στην πόλη για να με γιατρέψω και να με σκοτώνει το boss που είναι μέσα στην πίστα. (είναι να τρελαίνεσαι)
Αλλά όσο υπάρχει το συγκεκριμένο παιχνίδι θα παραμένω παιδί.. και αυτό δε θέλω να το χάσω για κανένα λόγο. Αν περιμένατε να σας κάνω περιγραφή του παιχνιδιού μάλλον θα απογοητευτήκατε.
Α και που είστε!!
Αυτά που λένε ότι όσοι παίζουν δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα ή δεν έχουν χρόνο για άλλα πράγματα είναι απλώς μούφα 😉