Ο μοχθηρός βιαστής την πλησίασε αθόρυβα. Πριν το καταλάβει, βρισκόταν πίσω της. Την άρπαξε βίαια από το χέρι, την κόλλησε στον τοίχο και άρχισε να τρίβεται ηδυπαθώς πάνω της. «Και τώρα», της είπε κοφτά, «θα σε παίρνω για χρόνια».
Όχι, δεν είναι απόσπασμα από το προφητικό λες βιβλίο της Δημουλίδου «Τα δάκρυα του Θεού» (μέχρι και ο θεός κλαίει που παράτησε τη λογοτεχνία), αλλά ένα προλογάκι στο ύφος του λογοτεχνικού ύφους που έχει καθιερώσει η εγνωσμένης αξίας συγγραφέας γυναικείας λογοτεχνίας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).
Κανείς δεν ισχυρίζεται φυσικά ότι μπορεί να γράψει σαν τη Χρυσηίδα Δημουλίδου, εκτός από έναν Καζαντζάκη ίσως, άντε και κάναν Καβάφη, η πάσα όμως μας δόθηκε από την εύστοχη και σωστότατη συντακτικά δήλωσή της, τη μεγάλη κατακλείδα (ευχόμαστε) σε μια σπουδαία καριέρα που φαίνεται να παίρνει απρόοπτο τέλος εξαιτίας του bullying που δέχτηκε η κυρία Χρύσα.
«Υπόκειμαι χρόνιο βιασμό» (και όχι υφίσταμαι ή τουλάχιστον υπόκειμαι σε), εξομολογήθηκε η Χρησηίδα online και όλης της χώρας οι φιλόλογοι έσκισαν τα διπλώματά τους. Τα κατακλυσμιαία γεγονότα ξεδιπλώθηκαν με αστραπιαίους ρυθμούς, σαν την πώληση των βιβλίων της ένα πράγμα, ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Όλα ξεκίνησαν όταν η ελαφρώς συνωμοσιολόγα Χρυσηίδα χρησιμοποίησε το πολυαγαπημένο της Facebook για να εκδηλώσει μια σχεδόν αυταπόδεικτη αλήθεια:
Μοιραία έγινε ο κακός χαμός, καθώς έπιασαν δουλειά τα τζιμάνια της Χρυσής Μούτζας και η εκλεκτή διαδικτυακή τους παρέα, αν και είμαστε υποχρεωμένοι να τους μαλώσουμε: μην πειράζετε τη Χρυσηίδα ρε κωλόπαιδα, μην τα βάζετε με την πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου μας! Τέλος πάντων, ο ευαίσθητος ψυχισμός της καλλιτέχνιδος-πνευματικού ταγού της χώρας μας πληγώθηκε που λέτε ανεπανόρθωτα, καθώς έχει συνηθίσει σε εκδηλώσεις λατρείας και όχι σε πονηρές επιθέσεις που σκοπό έχουν να πλήξουν το δυσθεώρητο κύρος και τη διεθνή καριέρα της. Ό,τι ακολούθησε, είναι ίσως τα μόνα γραπτά που ξεπετάχτηκαν από την πένα της με σχετική λογοτεχνική αξία.
Αφού τη βίασαν λοιπόν συναισθηματικά και αλληλοδιαδόχως οι πικρόχολοι σχολιαστές του ίντερνετ και το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο, ήρθε η είδηση που έπεσε κεραυνός εν αιθρία στο λογοτεχνικό μας τοπίο. Το θέμα είναι σοβαρό και όλοι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, καθώς κινδυνεύουμε να χάσουμε σύσσωμη τη διανόηση της Ελλάδας, ναι, για τέτοιο μέγεθος μιλάμε. Διαβάστε τη δήλωσή της με δική σας ευθύνη…
«Αναγκάζομαι να κάνω αυτή την ανάρτηση για να σας ενημερώσω πως εγώ κατεβάζω τα μολύβια μου, κλείνω τα προφίλ μου, ακυρώνω διαγωνισμούς και αναρτήσεις φωτογραφιών και σχολίων σας και σταματώ το γράψιμο αν δε σταματήσουν όλα αυτά και κατέβουν τα συγκεκριμένα post. Αν το ζητούμενο τους είναι να σταματήσω να γράφω, το πέτυχαν… Ας γιορτάσουν τη νίκη τους.. Και μην τολμήσει κανείς σας να πει να μη δίνω σημασία γιατί θα τον διαγράψω από φίλο γιατί τον χρόνιο αυτό βιασμό τον υπόκειμαι εγώ κι όχι εσείς…».
Αφού γιόρτασαν αυτοί και γιόρτασε και το πανελλήνιο μαζί τους, η Χρυσηίς ξαναχτύπησε και τώρα τα πράγματα έγιναν κάργα σοβαρά. Απείχαμε μόλις μια στιγμή από την ολοκληρωτική καταστροφή του ελληνικού λογοτεχνικού στερεώματος και όλοι κρατούσαμε την ανάσα μας για τις εξελίξεις:
Το κοινοποιήσατε ή όχι ακόμα; Αφού μπορείτε να το κοινοποιήστε(!), για κοινοποιήστε το για να συνεχίσουμε. Έκτακτα. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που κατέφυγε η κυρία Δημουλίδου σε συνωμοσιολογικές ακρότητες, ήταν όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αυθόρμητης λαϊκής οργής…
Και κάτι ελαφρώς πιο δοκιμιακό, έστω κι αν δεν περιμέναμε ποτέ πως θα αναφερόταν αυτή η λέξη στην ίδια πρόταση με το Χρυσηίδα Δημουλίδου! Είδες τι κάνει η ιστορικότητα των στιγμών;
Έκτοτε η Χρυσηίς ακροβατεί μεταξύ λογικής και παραλογισμού και τα φαρμακερά της βέλη στρέφονται πια κατά δικαίων και αδίκων. Κανείς δεν είναι ασφαλής πια από τα πυρά της συγγραφέως, ακόμα και οι πιστές στρατιές των θηλυκών θαυμαστών της…
Αυτά καταφέρατε ρε τσογλάνια, ντροπή σας! Η πένα που μας διασκεδφάζει (το μόνο σίγουρο) κλείνεται στο συγγραφικό της καβούκι λοιπόν και τίποτα δεν τη βγάζει από κει (δεηθείτε στους θεούς σας!). Ούτε τα αιτήματα φιλίας, ούτε οι απροσχημάτιστες εκδηλώσεις λατρείας ούτε οι εκκλήσεις για μία της δήλωση. Αλλά με τέτοιους ανθρώπους γύρω της, τι να σου κάνει το λογοτεχνικό ίνδαλμα θα μας πεις;
Το ερώτημα που είναι τώρα στα στόματα όλων είναι ένα: Θα επιστρέψει η κ. Δημουλίδου στο λογοτεχνικό σύμπαν του τόπου μας ή θα μείνει ορφανή η Ελλάδα από διανόηση; Θα το πάρει το ποτάμι το bullying που υπέστη ή θα την κάνει να αποσυρθεί οριστικά, οριστικά (ωραίο ακούγεται αυτό), από τον χώρο του ογκώδους βιβλίου με το κιλό και την αμφίβολη λογοτεχνικότητα; Γιατί να πώς γράφει η Χρυσηίδα τα χορταστικά σε οργασμούς και σελίδες πονήματά της:
Ε μη μας πείτε ότι δεν έχει δίκιο η ελαφρώς ανορθόγραφη, ελαφρώς ασύντακτη Χρύσα να θέλει να διαφωτίσει το πατρώο γένος (αλήθεια, πού βάζεις υποψηφιότητα για υπουργός, να πάμε κι εμείς βρε παιδί μου;):
Το μόνο που μένει πια είναι να κρατήσουμε την ανάσα μας καρδιοχτυπώντας μην τυχόν και αλλάξει απόφαση και επιστρέψει στη γραφή! Γιατί πόσα τέτοια να αντέξει η κακομοίρα η ελληνική λογοτεχνία πριν πάρει τα βουνά και γίνει βουκόλα;
Αποχαιρετούμε οριστικά και αμετάκλητα λοιπόν (αμετάκλητα κ. Χρυσηίδα μας, τέως Χρύσα, έτσι;) τον φάρο της ελληνικής συγγραφικής παραγωγής με λίγες μόνο στροφές ενός ποιήματός της, που θα μας συντροφεύει σε κείνες τις καλοκαιριάτικες μέρες ραστώνης στην παραλία που δεν θα έχουμε τα βιβλία της να ακουμπάμε τη φραπεδιά πάνω. Και μια σημείωση προς τα καλόπαιδα του ίντερνετ: αφού καταφέρατε να σωπάσετε τη Χρυσηίδα, μήπως έχει έρθει η σειρά και της Σώτης;
Με τον Θεό κι απόψε μίλησα
του ζήτησα βοήθεια
κι εκείνος δε μ’ αρνήθηκε
όπως πολλοί το ‘κάναν
γιατί πιστέψαν στ’ άδικο
πιστέψαν στην κατάρα
που ‘χει καθίσει πάνω τους
σαν σύννεφο που βρέχει.
Βρέχει κατάρες και οργή,
βρέχει θυμό και λάβα,
μίσος, κατάντια και βροχή,
βροχή που σε ματώνει,
τον πόνο μεγαλώνει…
Και ο Θεός με χάιδεψε
μ’ Αγάπη και Σοφία.
«Μην τους μισείς όλους αυτούς
και μην τους εκδικείσαι
κι εσένα αν αρνήθηκαν
εμένα με μισούνε,
όμως εγώ τους αγαπώ
και τους καλώ σιμά μου,
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό,
μα εκείνοι δε με βλέπουν
δε με θωρούν στο διαβα τους και ούτε με ακούνε…»
Κοινώς, θεός φυλάξοι!
