Η τέχνη έχει πολλές μορφές. Οκ, συμφωνούμε. Και δεν έχει όρια. Σχεδόν συμφωνούμε.
Γιατί αν είναι να ζωγραφίσεις μία Μόνα Λίζα, μία Κραυγή ή έστω ένα χιονισμένο τοπίο που αχνοφαίνεται στην ομίχλη (σαν του πίνακες του ξαδέρφου Καντακουζηνού ένα πράμα) κρατώντας το πινέλο με την κωλοτρυπίδα σου, τότε θα σου βγάλουμε το καπέλο.
Αν όμως το αποτέλεσμα είναι καρικατούρες, τότε παραδέξου το ρε φίλε, ψάχνεις δικαιολογίες για να τη βρίσκεις και κορόιδα για να πουλήσεις μουτζούρες.
https://youtu.be/ef0QA8D7Rvs
Σχετικά, ο καλλιτέχνης (φτου κακά) Δημήτρης Ανδρεουσόπουλος λέει:
“Ο σεξουαλισμός που εκπνέει το πινέλο στο κώλο, αποτελεί ένα είδος αντίδρασης και διαμαρτυρίας προς μια εικαστική και κοινωνική νόρμα που κοχλάζει στα μη-φυσικά ανώμαλα στερεότυπά της, ένας τρόπος επανάστασης, απελευθέρωσης κι διαμαρτυρίας, έναντι σε έναν κόσμο και πολιτισμό που είναι ακόμα απολίτιστοι και βάρβαροι.”
Μπορεί να μην είμαστε κριτικοί τέχνης ώστε να αποφανθούμε για το αν όποιος δεν βάζει πινέλο στον πάτο του είναι απολίτιστος, αλλά είμαστε αρκετά open minded για να συμφωνήσουμε ότι ο καθένας μπορεί να βάζει στη σούφρα του ότι γουστάρει.
Αρκεί να μην μας πουλάει παπαρολογία και μάλιστα του κώλου. Ή να μας πασάρει αυτά για τέχνη:
