Προσωρινά ελεύθερη είναι η 22χρονη παιδοκτόνος μητέρα που πέταξε το μωρό της στο ακάλυπτο λίγο μετά την γέννα στον ακάλυπτο.
Όπως δήλωσε ο δικηγόρος της, της επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι μη εξόδου από την χώρα, παρουσία δύο φορές το μήνα σε αστυνομικό τμήμα και χρηματική εγγύηση €5.000.
Η υπόθεση είναι αν μη τι άλλο σοκαριστική. Και είναι πολύ εύκολο με την ψυχολογία του όχλου να την σταυρώσουμε (κυριολεκτικά). Το δύσκολο είναι ως κοινωνία να κοιτάξουμε στο καθρέπτη και να αναγνωρίσουμε το μερίδιο ευθύνης που φέρουμε για κάποιες από τις παθογένειες, αν θέλουμε να προλάβουμε ανάλογου τύπου φαινόμενα.
Σε καμιά περίπτωση δεν επιχειρώ να δικαιολογήσω την παιδοκτόνο. Το ότι έκρυβε επί 9 μήνες την εγκυμοσύνη της, δείχνει γνώριζε τι έκανε. Βέβαια αυτό είναι κάτι που θα το κρίνουν ακόμα καλύτερα οι ειδικοί ψυχολόγοι. Είναι σε πολύ καλύτερη θέση να συμπεράνουν το κατά πόσο η κοπέλα έχει σώας τας φρένας, τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό της, αν είναι επικίνδυνη, αν η πράξη ήταν αποτέλεσμα επιλόχειας κατάθλιψης.
Εδώ θα κάνω μία παρένθεση για να περιγράψω ένα σκηνικό:
Πριν λίγα χρόνια επισκέφθηκα φίλη στο μαιευτήριο λίγες ώρες μετά την γέννα. Πριν φέρουν το μωρό στο δωμάτιο, κλείδωσαν την μπαλκονόπορτα. Στην ερώτηση “γιατί” η απάντηση ακούστηκε σοκαριστική: “έχουν υπάρξει περιπτώσεις που η μάνα εξαιτίας της επιλόχειας κατάθλιψης φρίκαρε πέταξε το παιδί από το μπαλκόνι”.
Ας επιστρέψουμε τώρα στην ουσία. Στις ευθύνες της κοινωνίας.
Μπορεί στα μαιευτήρια το πάθημα να έγινε μάθημα, αλλά η κοινωνία και η σκληρή κριτική που ασκεί σε θέματα “ηθικής”, εξακολουθούν να αποτελούν μεγάλο ζήτημα. Ενώ φαίνεται πως κάνει αρκετά βήματα μπροστά και πως έχουμε ξεπεράσει διάφορα θέματα, κάποιες περιπτώσεις σαν αυτή μας χτυπάνε το καμπανάκι. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε τι περιβάλλον μεγάλωσε η 22χρονη, το κατά πόσο ένιωθε ότι η εγκυμοσύνη της θα δημιουργούσε προβλήματα στην οικογένεια της, ξέρουμε όμως ότι ένα μέρος της κοινωνίας θα την στιγμάτιζε ως “πουτανάκι”.
Και μπορεί το “πουτανάκι” με ότι αυτό συνεπάγεται να αφήνει παγερά αδιάφορη μία συνειδητοποιημένη γυναίκα, δεν ισχύει όμως και για ένα κορίτσι που είναι στα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής, που μπορεί να του έχει καλλιεργηθεί η φοβία πώς η ζωή της σταματάει σε εκείνο το σημείο, πριν καν αρχίσει ουσιαστικά.
Όταν έχουμε δει παιδιά να αυτοκτονούν μετά από αποτυχία στις πανελλαδικές, μόνο και μόνο γιατί το περιβάλλον τους τούς πέρασε την αίσθηση ότι από αυτές εξαρτάται το μέλλον τους ή περιπτώσεων που δεν γίνονται αποδεκτοί λόγω κάποιας διαφορετικότητας, τότε οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι πραγματικοί θύτες είναι τριτογενείς παράγοντες. Και δυστυχώς κάποιοι δεν θα είναι τόσο παθητικοί όσο οι αυτόχειρες αλλά θα γίνουν κι εκείνοι θύτες με θύμα κάποιον άλλο. Αλυσιδωτή αντίδραση.
Αν τέτοια κορίτσια δεν νιώσουν παρίες (τουλάχιστον) τότε ίσως αποφύγουμε πολλά δράματα. Αν τα παιδιά μάθουν την σημαντικότητα της προστασίας (που ας μην γελιόμαστε, δεν είναι μόνο θέμα αποφυγής ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης αλλά και θέμα προστασίας από ένα σωρό νοσήματα), με άλλα λόγια αν αποκτήσουν σεξουαλική παιδεία, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι κάναμε κάποια σημαντικά βήματα.
Μέχρι τότε μπορούμε να τους αφήνουμε ή να τους πετάμε στην λάσπη και μετά να τους κατακρίνουμε που μοιάζουν με γουρούνια.