Από τα γεννοφάσκια μας, εκπαιδευτήκαμε να είμαστε σκληροί. Να μην τρέχει ούτε ένα δάκρυ αν δεν υπάρχει ένας πολύ σοβαρός λόγος, όπως π.χ. όταν σήκωνε ο Ζαγοράκης την κούπα το 2004.
Κι όμως, όσο πέτρα και να είναι η καρδιά, όσο κι αν ο αντρικός εγωισμός δεν επιτρέπει να δει κανείς τα βουρκωμένα μάτια ενός σερνικού, υπάρχουν τρεις ταινίες που και να πλαντάξουμε στο κλάμα, δεν θα μας παρεξηγήσει κανείς. Ούτε καν ο Φαήλος.
Το Πράσινο Μίλι
Ένας αγαθός γίγαντας με ένα θεϊκό χάρισμα. Η πιο αγνή καρδιά που καταλήγει στην ηλεκτρική καρέκλα για το πιο ειδεχθές έγκλημα, που όμως ποτέ δεν διέπραξε. Η απόλυτη αδικία, όπως άδικη είναι η πουτάνα η ζωή. Αδερφέ, αν η ιστορία του Τζον Κόφι (και η καθηλωτική ερμηνεία του Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν) δεν σε έκανε να λυγίσεις τότε πρέπει να είσαι ένας Γερμανός σε αναπηρικό καροτσάκι με το όνομα Βολφγκανγκ.
Χάτσικο
Ή αλλιώς Χάτσι. Η κινηματογραφική μεταφορά μιας αληθινής ιστορία από την μακρινή Ιαπωνία. Ένας σκύλος περιμένει κάθε μέρα στον σταθμό του τρένου το αφεντικό του να επιστρέψει από την δουλειά. Μόνο που μια αποφράδα ημέρα το αφεντικό δεν επιστρέφει. Και ο Χάτσικο περνάει το υπόλοιπο του της ζωής του εκεί, έξω από τον σταθμό. Περιμένοντας. Μέχρι που κάποια χρόνια μετά αφήνει εκεί την τελευταία του πνοή. Περιμένοντας.
Star Wars, επεισόδιο 3: Η Εκδίκηση των Σιθ
Ναι ξέρω, γέλασες. Λες “τώρα το γάμησες”. Προφανώς γιατί δεν έχεις πιάσει το νόημα της απόλυτης ιστορίας της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας. Γιατί το Star Wars είναι κάτι παραπάνω από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και ο Darth Vader είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το απόλυτο κακό. Και η γέννηση του ήταν πολύ πιο δυνατή από τον θάνατο (και την μετάνοια του).
Μία γέννηση που είχε ως προϋπόθεση τον θάνατο του ως Άνακιν μαζί με τον άδικο χαμό της Πάντμε στην γέννα των παιδιών τους. Κι αυτά σαν κορύφωση της κατάρρευσης μιας ελεύθερης κοινωνίας και του θριάμβου του διαγαλαξιακού φασισμού.
Πφ… Συγκινήθηκα…