Πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, ένας λογικός άνθρωπος, δεν περίμενε να βγούμε ως δια μαγείας από τα μνημόνια. Ευελπιστούσε όμως σε δύο πράγματα:
- Διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους (που σημαίνει ότι οι παπάδες θα πάψουν πληρώνονται από το δημόσιο, δλδ από τον Έλληνα φορολογούμενο)
- Στοπ στην ομοφοβία.
Σχετικά με το πρώτο, η συνύπαρξη του “άθεου” Τσίπρα με τον leader της Εκκλησίας Ιερώνυμο την 28η Οκτωβρίου είναι αρκετή:
Και πάμε στο νέο χτύπημα που αφορά στο 2.
Ναι μεν πέρασε το νομοσχέδιο που προέβλεπε την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, ωστόσο, αυτό ήταν ευρωπαϊκή γραμμή και μάλιστα με την απόλυτη συναίνεση και της Νέα Δημοκρατίας. Επομένως δεν είχαμε κάποια ανατροπή ή επανάσταση.
Μέχρι που τέθηκε το ζήτημα της άρσης της κοινοβουλευτικής ασυλίας του βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου για τον ομοφοβικό οχετό του, που θυμίζουμε ότι εμπίπτει στον αντιρατσιστικό νόμο.
Να φρεσκάρουμε λίγο μνήμη:
Και τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑΣ;
Τι λέτε να ψήφισε ο προοδευτικός ΣΥΡΙΖΑΣ; Μα, φυσικά, να μην αρθεί η ασυλία του Νικολόπουλου.
Πράγμα που σημαίνει, ότι ο σπουδαίος αυτός Έλληνας, μπορεί να συνεχίσει ακάθεκτος να χυδαιολογεί και να επιδεικνύει την δέουσα ρατσιστική συμπεριφορά της δυτικότερης επαρχίας του Ταλιμπανιστάν.
Άντε, σύντομα να τους πετάμε κι από τις ταράτσες…