Πρέπει να ήταν κάπου στα τέλη των 90ς όταν η ατάκα “το μαστιγώνεις το δελφίνι” άρχισε να καπελώνει το διαχρονικό “την κουνάς την αχλαδιά;“.
Έκτοτε η κοινωνία μας έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά, αλλά είναι πολλά τα κατάλοιπα που δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί. Το πιο τραγικό είναι να ακούς από νέους ανθρώπους, που πλέον είναι μάλλον απίθανο στην καθημερινότητά τους να μην έχουν συναναστροφή με gay, ότι θα προτιμούσαν να κάνουν παρέα με ένα δολοφόνο απ’ ό,τι με μια τρανσέξουαλ και ότι είναι καλύτερο ένα παιδί να μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο από το να υιοθετηθεί από ένα ομόφυλο ζευγάρι.
Βγάζουμε το καπέλο στον παππούλη που στο δίλημμα για το αν θα προτιμούσε η κόρη του να ήταν λεσβία ή αλκοολική εκείνος απάντησε “Να είναι καλό κορίτσι”.
Και φυσικά προσκυνάμε τον απόλυτο θεό της μπετοβλακείας που δήλωσε σίγουρος πώς τα gay δελφίνια θα είχαν παραμείνει straight αν δεν είχαν επηρεαστεί από τα gay πρότυπα της τηλεόρασης (στο 1:30 γελάνε και τα αρκούδια).
Παιδιά, μακριά από αυτά τα ταβερνάκια. Ρίχνουν γκεϊτίνη στο αναψυκτικό ενώ τα κοψίδια έχουν υπερβολική δόση της πρωτεΐνης λουλουτένη…
