Το σκηνικάκι απλό και δυστυχώς για πολλούς χιλιοπαιγμένο. Βγαίνεις με την άλλη για καφέ, κερνάς φυσικά και μετά μην τον είδατε τον Παναή. Το χάσαμε το κορμί πατριώτη και με τι μένεις, με ένα φέσι στα χέρια ίσα με το μπόι σου.
Το γεγονός μάλιστα ότι πλήρωσες εσύ αποδεικνύεται για κάποιους ακόμα πιο δυσβάσταχτο από τη χυλόπιτα την ίδια! Για τέτοιο κακό μιλάμε.
Ο τυπάς που λες έστειλε το γνωστό μηνυματάκι μετά την πρώτη γνωριμία για να εισπράξει την άρνηση της κυρίας. Ευγενέστατος και κλασάτος, έκανε άλλη μια προσπάθεια καλώντας τη σπίτι του για φαΐ, αν και εκείνη του αντιγύρισε κάτι γαλλικά για κεραυνοβόλους έρωτες και σπινθήρες άμεσης ανάφλεξης και τέτοια ξενέρωτα. Ο δικός μας, τέρας ψυχραιμίας και ξέροντας προφανώς πώς να διαχειριστεί την απόρριψη (παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή ο μεγάλος), της ζητάει τότε τις 3,5 λίρες (Αγγλία γαρ) που κατασπατάλησε για τον καφέ της.
Κι όταν εκείνη συνεχίζει τις εξυπνάδες, να δωρίσει κάπου τα λεφτά δηλαδή και να κάνει σοβαρές αγαθοεργίες με 3,5 λίρες(!), ο τύπος διατηρεί το δικαίωμά του να διαθέτει όπως νομίζει τα λεφτά του στέλνοντάς τη με νόημα τον τραπεζικό του λογαριασμό.
Τσίπης; Στάνταρ. Άδικος; Ποτέ!