Από τα χρόνια της ΚΝΕ μέχρι την πρωθυπουργία πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι.
Βασικά ο Αλέξης κατάφερε το απίθανο: από αφισοκολλητής του κόμματος που έχει αλλεργία στην εξουσία να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Από μέλος και εν συνεχεία αρχηγός του αποπαιδιού του ΚΚΕ να εξελιχθεί σε πρωθυπουργό.
Δεν ήταν εύκολο. Πολλοί το έχουν επιχειρήσει κι απέτυχαν παταγωδώς. Κι ας είχαν πει λιγότερες πίπες από τον Αλέξη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα εμπόδια που είχε βάλει στην δημιουργία του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό με το πρόσχημα ότι ο χώρος εκείνος ήταν βιότοπος κορμοράνων. Πάλι καλά που δεν είπε ότι υπήρχαν και ροζ φλαμίνγκο…
Ναι, μιλάμε για τον ίδιο βιότοπο που τώρα πια συμφωνεί με τον Γιαννακόπουλο για να γίνει το γήπεδο του ΠΑΟ. Λογικά, θα έφυγαν πια οι κορμοράνοι.
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα του 3,5%. Τότε δεν είχε έρθει ακόμα η κρισάρα. Τότε ακόμα ασχολιόμασταν με το τι θα φορούσανε στα μπουζούκια οι πριμαντόνες της πίστας και δεν δίναμε και πολύ σημασία στις μάσες με τα υποβρύχια, τα λεφτά των δήμων που μάλλον είχαν πιεί Red Bull γι’ αυτό κι έκαναν φτερά κι άλλες τέτοιες ομορφιές.
Τότε ακόμα παίρναμε δάνεια για να τζογάρουμε στο χρημματηστήριο και είχαμε τόσα σιγουράκια που ποντάραμε και τα κεραμίδια μας θεωρώντας ότι κανένα σπίτι δεν πάει σε χέρια τραπεζίτη.
Ωραίες εποχές. Αγνές. Μέχρι που φάγαμε το αγγούρι. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατάφεραν να τα κάνουν τόσο σκατά που έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί εξουσία. Ούτε οι ίδιοι μέσα στο κόμμα δεν το περίμεναν. Την ίδια στιγμή στο ΚΚΕ σκούπιζαν με ανακούφιση τον ιδρώτα τους που δεν έγινε καμιά στραβή και να βρεθούν αυτοί με την ευθύνη της διεκδίκησης της εξουσίας. Θα χαλούσε όλη η επιχείρηση.
Από την άλλη ο Τσίπρας, με την αφέλεια του μικρού παιδιού πήρε την καυτή πατάτα και τσίμπησε την εξουσία.
Με ακόμα μεγαλύτερη αφέλεια πίστεψε στα λόγια τύπων όπως ο Βαρουφάκης. Έπαιξε πολιτικό πόκερ. Και οι περισσότεροι είμασταν μαζί του. Κάποιοι ξέραμε ότι παίζαμε ένα χαμένο παιχνίδι αλλά είχαμε αηδιάσει τόσο με Σαμαροβενιζέλους που πια δεν νιώθαμε ότι είχαμε και πολλά να χάσουμε. Κάποιοι πάλι, οι κλασικοί ηλίθιοι του «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου και των «Ζαππείων» του Σαμαρά πίστευαν ότι θα ήταν εύκολο να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Παίζει μέχρι τότε να το πίστευε και ο Τσίπρας. Δεν τον έχω και για πρώτο σπίρτο.
Πάντως για έξι μήνες προσπάθησε να κάνει αυτό για το οποίο έγινε πρωθυπουργός.
Απέτυχε. Όταν στριμοκώλιασε πολύ η κατάσταση έκανε το περιβόητο δημοψήφισμα. Ναι ή Όχι στην πρόταση/μνημόνιο Γιούνκερ;
Έλα όμως που πριν πάμε στις κάλπες η πρόταση αποσύρθηκε και τελικά κληθήκαμε να ψηφίσουμε για κάτι που δεν υφίστατο…
Και τελικά τι ψηφίσαμε; Ουσιαστικά αν στηρίζουμε ως λαός τον πρωθυπουργό.
Κι αυτό έγινε με εμφατικό τρόπο.
Ο Τσίπρας, που μάλλον έβλεπε ακόμα κορμοράνους στον Βοτανικό, πήγε να διαπραγματευτεί με το «ΟΧΙ» σαν ατού.
Την ίδια ώρα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι του ζητούσαν να πει «Ναι σε όλα».
Στην διαπραγμάτευση απέτυχε.
Και τι έκανε;
Κωλοτούμπα; Το «Όχι» το έκανε «Ναι»;
H απάντηση εξαρτάται από την οπτική γωνία που βλέπει ο καθένας τα γεγονότα. Κι αυτά έχουν ως εξής: γύρισε με νέα μνημονιακή πρόταση που υπερψηφίστηκε στην βουλή τόσο από την αντιπολίτευση όσο κι από μέρος του ΣΥΡΙΖΑ κάτι που έφερε και διάσπαση. Στην συνέχεια και πριν την εφαρμογή των μέτρων προσέφυγε εκλογές. Είπε τι παίχτηκε, είπε τι θα ακολουθήσει και μας έδωσε την ευκαιρία να επιλέξουμε ποιον θέλουμε να μας οδηγήσει στο νέο μνημόνιο που ήταν ήδη με τις ευλογίες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού.
Και του δώσαμε πάλι την εξουσία.
Τώρα ολοκληρώνει την θητεία του. Πετυχημένα; Αποτυχημένα; Ότι και να ήταν έγινε με δική μας επιλογή. Έχοντας πλήρη γνώση του τι θα έκανε.
Το σίγουρο είναι ότι μετά από χρόνια αφήνει τη χώρα δεσμευμένη μεν (οκ, σε αυτό δεν έχει μονοπώλιο) χωρίς μνημόνιο δε, με κάποιες παροχές σε ευπαθείς ομάδες (επίδομα ενοικίου, ελεύθερη πρόσβαση στα νοσοκομεία κλπ) και ορισμένες σοβαρές κοινωνικές τομές (σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου κλπ). Με αγκάθι το Μακεδονικό παρά το ότι ήταν εθνική γραμμή από το 2008 και μεγάλη εκκρεμότητα τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, ώστε να φύγουν από το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων οι 10.000 παπάδες που καταλαμβάνουν περισσότερες θέσεις κι από τους γιατρούς.
Και τώρα, ο Μητσοτάκης θα έρθει με δική μας ευθύνη (δεν πιστεύω ότι γυρίζει όσο κι αν κωλοχτυπιέται η Αυγή, κομματικό όργανο είναι, τι θα γράψει;). Ότι κι αν κάνει θα είναι γιατί εμείς τον διαλέξαμε.
Τόσο εμείς που θα ψηφίσουμε όσο κι αυτοί που θα απέχουν.
Αυτός τα έχει πει όλα. Όλες τις μεγάλες αλήθειες τις έχει ξεστομίσει στα επιχειρηματικά φόρουμ. Όχι στις πλατείες. Εκεί λέγονται συνθήματα.
Μακάρι να αποδειχτούν όλα fake news. Μακάρι να με διαψεύσει.