Η μανία του να προκαλεί για κάνει ντόρο γύρω από το όνομα του, ενίοτε πετυχαίνει.
Κι αυτή τη φορά τα κατάφερε περίφημα. Μπορεί οι περισσότεροι να τον βρίζουν, αλλά αυτό δεν τον πτοεί. Αντίθετα φαίνεται ότι τον “φτιάχνει”. Και ενισχύει την μανία καταδίωξης που τον διακρίνει.
Η ανάρτηση του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου σχετικά με την μικρή Νεφέλη και οι “ευχές” του να ψοφήσει, είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι πιο εμετικό έχω δει τον τελευταίο καιρό:
Έχει κι άλλo:
Η “άποψη” του γίνεται ήδη τρελό viral και φαντάζομαι ότι από την χαρά του θα πλάθει κεφτεδάκια με κόπρανα (μιας και από τις αναρτήσεις του, η κοπρολαγνία φαίνεται να αποτελεί ένα βασικό στοιχείο της φιλοσοφικής του πλευράς).
Εδώ μπορείτε να δείτε τα reactions (ποιοι είπαν “‘έλεος” αλλά κυρίως ποιοι έκανα like και είπαν “τέλειο”)
Και μου δίνει την αφορμή να θυμηθώ μία ιστορία με αυτό τον ανεκδιήγητο (κατ εμέ) τύπο.
Ήταν την εποχή που τον έμαθαν και οι πέτρες χάρη στην συμμετοχή του ως καθηγητή στο Fame Story. Τότε, τον γνώριζα μόνο ως όνομα και μάλιστα ως σπουδαίο ταλέντο στο χώρο των περιοδικών (είχε διατελέσει και διευθυντής στο ιστορικό περιοδικό 01 μετά την αποχώρηση του δημιουργού του, του Τσαγκαρουσιάνου).
Η παρουσία του στο τραγουδιστικό reality ήταν επεισοδιακή αλλά για εμάς του απ έξω είχε την πλάκα της.
Ας θυμηθούμε ένα ψιλό:
Μετά από αυτό το περιστατικό, πήρε πόδι.
Εγώ εκείνη την εποχή εργαζόμουν μεταξύ άλλων και στο επίσημο περιοδικό του Fame Story. Παρά την επεισοδιακή απομάκρυνση του, θελήσαμε να κάνουμε φωτογράφιση και συνέντευξη μαζί του.
Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε, του αφήσαμε το ελεύθερο να επιμεληθεί ο ίδιος το concept. Εκείνος το μόνο που ζήτησε να παρέχουμε ήταν ένα κουτί μερέντα, ωμές μπριζόλες, λαστιχάκια και διάφανο καλσόν.
“Τι σκατά έχει στο μυαλό του;” σκέφτηκα και δεν φανταζόμουν πόσο μέσα είχα πέσει…
Στην φωτογράφιση φόρεσε νυφικό, στήριξε τις μπριζόλες στην μούρη του με το καλσόν και τα λαστιχάκια και πασαλείφτηκε με μερέντα.
Το θέαμα ήταν αρκετά… κοπρολαγνικό. Ευτυχώς χωρίς δυσάρεστες μυρωδιές.
Παρά την αηδία μου, κράτησα χαμηλούς τόνους, για να τελειώσει η ιστορία όσο πιο ομαλά γινόταν (κακώς αλλά το έκανα).
Ανέχτηκα ακόμα και την έκρηξη του όταν κάποια στιγμή, είχε μία από τις γνωστές αψυχολόγητες εκρήξεις του και σκυλόβρισε τον φωτογράφο (πάλι κακώς).
Κάποια στιγμή καθίσαμε να κάνουμε και την ριμάδα την συνέντευξη, όπου φυσικά τον ρώτησα ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να περάσει.
Η απάντηση έπρεπε να ήταν αναμενόμενη (αλλά όχι για ένα περιοδικό που απευθυνόταν σε παιδάκια και κυρίως κοριτσάκια):
“Μου έκαναν την μούρη κρέας και τώρα τρώω σκατά”
Επιστρέφω στα γραφεία γνωρίζοντας ότι όλη η δουλειά ήταν για τα σκουπίδια. Είπαμε, το περιοδικό απευθυνόταν σε παιδάκια. Τελικά αποφασίστηκε να μην κλειδωθεί σε ένα ντουλάπι η φωτογράφιση, αλλά αντί για το Fame Story Magazine να δημοσιευτεί στο Out Of Limits που απευθυνόταν σε μεγαλύτερες ηλικίες και άντεχε πιο extreme φάσεις.
Τον πήρα αμέσως τηλέφωνο για να τον ενημερώσω. Να σημειώσω ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε είχα κοντραριστεί μαζί του και ήμουν πέραν του δέοντος ευγενικός (τρομάρα μου).
Η αντίδραση του;
Νέα έκρηξη.
“Βρε καλέ, βρε χρυσέ μου, το περιοδικό απευθύνεται σε μικρά παιδιά…” να του λέω αλλά αυτός τίποτα. Ήθελε ντε και καλά να μπει σε αυτό το περιοδικό για να ενισχύσει την κόντρα του με τον ΑΝΤ1 και να πάρει ρεβάνς. Λες και το άλλο περιοδικό που θα έμπαινε δεν άνηκε στον ίδιο όμιλο!
Ανεχόμουν τις φωνές και τις βρισιές του για αρκετή ώρα, μέχρι που έφτασα στα όρια μου.
Για να καταλάβεις, φίλε που κάνεις τον κόπο να διαβάσεις όλο αυτό το “σεντόνι”, το μέγεθος του κομπλεξισμού του ξεδιπλώθηκε διάπλατα όταν στην κουβέντα έμπλεξε την σεξουαλικότητα μας, λέγοντας ότι του κάνω σαμποτάζ γιατί αυτός “γαμάει κώλο ενώ εγώ γαμάω μουνί”! Σημειώνω ότι ουδέποτε κάναμε κουβέντα για προτιμήσεις ή γούστα για να ξέρει τι καπνό φουμάρω.
Πλέον, αδιαφορώντας και για την παρουσία της διευθύντριας κατά την συνομιλία, του μίλησα στην γλώσσα του (όπως θα έπρεπε να είχα κάνει από την πρώτη στιγμή που πασαλείφτηκε με “σκατά” ή έβριζε τον φωτογράφο – φάουλ μου) και φυσικά τερμάτισα την επικοινωνία.
Μετά από όλο αυτό, ήξερα πλέον γιατί ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος, δεν κατάφερε ποτέ να στεριώσει πουθενά, δεν κατάφερε ποτέ να έχει την εξέλιξη που θα μπορούσε.
Δεν ήταν για το θέαμα οι εξάρσεις του και όλα τα παλαβά του. Ήταν και είναι ο χαρακτήρας του. Σκατοχαρακτήρας, σκατόχυχος και σκατάνθρωπος. Όπως τα σκατά που αρέσκεται κάθε τρεις και λίγο να επικαλείται.