Είναι οικουμενική αλήθεια ότι οι πολιτικοί άντρες γοητεύονται από τα χακί, τα άρβυλα και τα γκατζετάκια του στρατού που ξερνούν θάνατο.
Όλο και κάτι θα είχε να πει η ψυχανάλυση γι’ αυτό, αν και δεν είναι επί της παρούσης.
Κι έτσι τους έχουμε θαυμάσει ντυμένους με στρατιωτικά τζάκετ να παίζουν τα κομάντα με όπλα στα χέρια, τους έχουμε δει να καμώνονται τους πιλότους και τους καπετάνιους και άλλα τέτοια υπέροχα που μόνο γέλιο φέρνουν στο χειλάκι του πικραμένου αλλιώς λαού.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Κωστάκη τον Καραμανλή και την προτίμηση που έδειχνε στις φρεγάτες ή τον Βαγγέλα που σύχναζε σε υποβρύχια και μαχητικά; Τον Μητσοτάκη με τη στολή του πιλότου μαχητικού; Κανείς προφανώς, αν και μια υπενθύμιση είναι σχετικά επιβεβλημένη από τη σοβαρότητα της κατάστασης…
Η απορία που γεννάται είναι λοιπόν σχεδόν αυθόρμητη: γιατί νιώθουν την ανάγκη οι πολιτικοί μας να βάλουν το χακί όταν επισκέπτονται στρατιωτικά γυμνάσια και άλλες στρατοκαβλέ παράτες; Τι πιάνει τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς μας μόλις βρεθούν ανάμεσα σε καραβανάδες;
Το Libertin έχει μια πρόταση να κάνει στην πολιτική εξουσία και παρακαλούμε να ληφθεί σοβαρά υπόψη: όπως ακριβώς πιθηκίζετε την αντρίλα του μαχητή μόλις δείτε άρβυλο, γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με άλλους επαγγελματικούς κλάδους; Γιατί δεν ντύνεστε δηλαδή παπάδες όταν συναντιέστε με την ηγεσία του κλήρου; Γιατί δεν φοράτε τη στολή της νοσοκόμας όταν κάνετε αυτές τις «αιφνιδιαστικές» επισκέψεις στα νοσοκομεία; Είναι τόσα αυτά που μπορούν να γίνουν για να ‘ρθειτε κοντύτερα στον φουκαρά τον λαό, όπως ας πούμε…
] 
] 
] 
